به گزارش روابط عمومی اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان خوزستان، نسرین محسنی مسئول کانون شماره 3 بهبهان با اعلام این خبر گفت: مربیان کانون در مرکز فرهنگی هنری شماره 3 این شهرستان، هنر نقالی، یکی از هنرهای نمایشی قدیمی و سنتی ایرانی که ریشه در ایام گذشته دارد را به دانش آموزان بهبهانی معرفی می‌کنند.

وی پیرامون هنر نقالی توضیح داد: نقالی در لغت به معنی کار و پیشه‌ای است که فردی بنام نقالی کالا و یا چیزی را از جایی به‌جای دیگر می‌برد و نقل می‌کند، اما در اصطلاح به پیشه و هنر کسی گفته می‌شود که داستان‌ها و واقعه‌های هیجان‌انگیز و جذابی را که شنیده و یا خوانده است برای سرگرم کردن مردم نقل و بیان می‌کند.

محسنی با اشاره به این‌که نقالی یک جریان فرهنگی است که از زمان‌های دور در جامعه ایران رواج داشته است افزود: نقالان داستان‌هایی از حماسه‌های قومی، ملی، دینی و واقعه‌های تاریخی شبه تاریخی و مذهبی را با کلامی سنجیده و آهنگین و بیانی گرم و رسا در میان جمع مردم و در فضاهای عمومی یا محفل‌های خصوصی، نقل و روایت می‌کنند.

این مسئول فرهنگی درباره تاریخچه نقالی نیز گفت: در کل تاریخچه نقالی را می‌توان به دوره پیش از اسلام و دوران اسلامی تقسیم کرد.

وی افزود: در دوره پیش از اسلام و در ایران باستان خنیاگران دوره‌گردی بودند که حماسه‌ها و داستان‌های قومی و ملی را با آواز و نغمه‌سازی برای مردم می‌خواندند و داستان‌های حماسی و پهلوانی ایرانیان را برای مردم دیگر سرزمین‌ها بیان و نقل می‌کردند.

محسنی پیرامون نقالی در دوران اسلامی نیز توضیح داد: در این زمان راویان و دهقانان روایت کننده داستان‌های پهلوانی و رزمی کهن ایرانی بودند حتی فردوسی از بعضی از آنان که راوی داستان‌های رستم و گرشاسب و داستان‌های قهرمان دیگر بودند یاد می‌کند.

مسئول کانون شماره 3 بهبهان افزود: نقالی یا قصه‌خوانی همچنان ادامه یافت تا به دوره صفوی رسید در این دوره موضوع داستان‌های نقالی در رابطه با داستان‌های شبه تاریخی ملی و شبه تاریخی مذهبی و اسطوره‌ها و حماسه‌ها و داستان‌های شاهنامه بود.

وی یادآور شد: در عصر رونق قهوه‌خانه از اوایل قرن یازدهم تا نخستین دهه‌های قرن چهاردهم شمار بزرگی از نقالان به این نهاد روی آوردند و آن را پایگاه نقالی و شاهنامه‌خوانی کردند در این دوره قهوه‌خانه نهاد فعالی در انتقال فرهنگ و ادب کهن ملی و مذهبی ایران به توده مردم بی‌سواد یا کم‌سواد به شمار می‌رفت و در آموزش آداب زندگی گذشتگان اخلاق و منش پهلوانان و جوانمردان به افرادی که به قهوه‌خانه می‌رفتند نقش مهمی داشت.