به گزارش روابط عمومی اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان فارس، در گردهمایی کارشناسان و مسئولین مراکز استان فارس، کارگاه توسعه فردی با حضور حامد خرم شکوه روانشناس تربیتی برگزار شد.

حامد خرم شکوه در این کارگاه  به توسعه فردی به عنوان مسیری برای کشف درونیات فرد اشاره کرده و گفت: توسعه فردی از مسیر نمی دانم ها شروع می شود، در پاسخ به نمی دانم هاست که انسان خواسته اش را مطرح می کند؛ و با بیان خواسته هاست که لحظه حال معنا پیدا می کند و سیر الی الله آغاز می شود. نوع نگاه ما تعیین کننده مسیر حرکت ماست؛ وعلت ناامیدی در نوع نگاه به امید، نهفته است. در این معنا هر داشتنی به معنای از دست دادن است. بنابراین وقتی می گوییم فردی امید دارد یعنی احتمال از دست دادن امید را دارد. در حالی که مؤمن امن است نه این که امنیت دارد. مومن امید است نه این که امید دارد. و باید گفت نقطه اتصال درونی به عوض کردن نوع نگاه بر می گردد. در این حالت داشتن معنا ندارد، بلکه شدن و در مسیر تغییر قرار داشتن است که اهمیت پیدا می کند.

وی افزود: در دنیایی که حالت خوب نیست، آخرتی هم نخواهی داشت؛ چون نوع نگاه ما تعیین کننده مسیر حرکت ماست. سوالی که می پرسیم و مسیری که برای دست پیدا کردن به آن سوال طی می کنیم، عامل محرک و برانگیزاننده فرد برای رشد و توسعه فردی است. سوالات است که خبر از استعداد فرد می دهد؛ و وقتی سوالات درست پرسیده شود، عامل محرک فرد خود را نشان می دهد؛ ماباید به مبحث نوع نگاه توجه ویژه ای داشته باشیم تا موتور محرک درونی خود را پیدا کنیم.

وی همچنین  درباره بزرگترین عوامل انگیزه بخش در مسیر حرکت گفت: مانع بزرگ دانایی، توهم دانایی است، چون وقتی فرد فکر می کند همه چیز را می داند به دنبال خلق سوالات جدید نمی رود، درحالی که یادگیری یک فرایند مادام العمر است. علم چراغ راهنمایی است که به ما زاویه دید می دهد و زوایه دید است که مسیر را روشن می کند. پس وقتی ما فکر می کنیم همه چیز را می دانیم مسیری را برای حرکت ایجاد نمی کنیم. در توهم دانایی من فکر می کنم که می دانم، فکر می کنم که حق با من است، فکر می کنم که حرف من درست است. توهم دانایی توهم تعصب را ایجاد می کند.

این استاد دانشگاه با معرفی یکی از،  اندیشمند آلمانی و معرفی کتاب قدرت حال یا نیروی حال، علت حال بد ما و تمام رنج هایی که تحمل می کنیم را به خاطر فکر کردن به گذشته دانست و افزود: در مکتب اسلام دعا یعنی طلب کردن، طلب کردن یعنی خواستن و وقتی ما در این مسیر قرار می گیریم با نمی دانم هایی روبرو می شویم که در گام بعد باید با این سوال روبرو شویم که از چه کسی  بپرسم، و وقتی به این گام رسیدیم، به این مرحله می رسیم که چه کسی می داند؛ و در این مرحله است که می گوییم: " اللهم انی اسئلک" وقتی انسان به این مرحله رسید قدرت لحظه و زیستن در زمان حال را کشف می کند، آن گاه از غم لذت می برد، از شادی لذت می برد، ازحس حرکتی که این طلب و خواستن در او ایجاد می کند به اتفاق رشد می رسد.

وی افزود:  وقتی فرد در مقام نمی دانم حرکت می کند، یک سوال دارد و در این سوال است که تمام هستی در کار خودش حرکت می کند و بستر سازی برای رشد است، که زمینه را برای رشد فراهم می کند. ما انسان متولد شده ایم واین اتفاقی است که یادمان رفته است. ریشه انسان در کلمه نسیان نهفته، و نسیان یعنی فراموشی، پس انسان فراموشکار است. در این مسیر انسان باید متوجه نوع سوال خود و خواسته خود باشد.