به گزارش اداره کل روابط‌عمومی و امور بین‌الملل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، بخش بسیاری از این نشست صرف توضیح روی پویانمایی‌های کوتاه سه بعدی موفق و چگونگی تکنیک آن‌ها روی نرم‌افزارهای سه‌بعدی شد.
بر اساس این گزارش؛ امیر سحرخیز کارشناس حوزه پویانمایی در ابتدای این نشست گفت: اولین پویانمایی سه‌بعدی که اسکار گرفت (tin toy) در سال 1988 بود. هادی یقین‌لو نیز از جمله اولین افرادی بود که برای اولین‌بار در کانون تکنیک سه‌بعدی را به کار برد.
سحرخیز افزود: به‌تدریج برخی به این نتیجه رسیدند که برخی تکنیک‌های سه بعدی شاید برای بعضی مضامین و قصه‌ها مناسب نباشد. بنابراین استفاده از این تکنیک نیازمند شناخت انیماتور از قصه و ظرفیت‌های آن است. اکثر پویانمایی‌های تجاری به سمت سه‌بعدی شدن می‌روند و از نرم‌افزارهایی مثل Npr استفاده کردند. یعنی سازنده صحنه‌هایی هستند که سعی می‌کنند شبیه واقعیت نباشند.
این کارشناس پویانمایی با اشاره به آثار سه‌بعدی ایرانی که تا حد امکان از این تکنیک در جای خود استفاده کردند، عنوان کرد: در این جشنواره چندکار بود که سازندگان آن سعی کردند از حالت سه بعدی صرف بیرون بیایند که آثاری مثل «بزغاله‌های ابری»، «درخت کهنسال» و «پنکه» شامل آن می‌شود؛ اما به هرحال این تکنیک آسیب‌های خودش را دارد.
وی افزود: با آمدن تکنیک‌های سه بعدی، تکنیک‌های دو بعدی مهجور شدند. شروع پویانمایی با شخصی بود که بعدها رییس کمپانی دیزنی شد و جنبشی در آن زمان شروع شد که از تکنیک سه‌بعدی یک خروجی خوب دو بعدی بگیرند.
سحرخیز در ادامه توضیح‌هایی درباره پویانمایی سیاه و سفید «مرد کاغذی» داد که در آن سعی شده بود از تکنیک‌های سه‌بعدی کمتر استفاده شود. وی همچنین با اشاره به اثر پویانمایی «سد نگهدار» گفت: این اثر پویانمایی یک نمونه خیلی‌خوب برای تکنیک سه‌بعدی است. یک گروه خیلی کوچک‌تر از دیزنی این پویانمایی را تولید کرده است.
وی درباره تکنیک «سد نگهدار» تشریح کرد: این کمپانی مثل بسیاری از دیگر آثار پویانمایی ابتدا یک عروسک دستی و طراحی صحنه کوچک از شخصیت‌ها و صحنه داشتند. بعد از آن پویانمایی همه فضاها به صورت سه‌بعدی ساخته شد.
سحرخیز افزود: حضور کامپیوتر به پویانمایی استاپ موشن خیلی کمک کرد؛ مثلاً در پویانمایی Boxtrolls از تکنیک استاپ موشن در ابتدا استفاده کردند و به‌تدریج به وسیله نرم‌افزار مراحل دیگر آن به صورت سه‌بعدی تکمیل شد. بسیاری از پلان‌های این پویانمایی در پرده سبز گرفته شد. به هرحال پویانمایی سه‌بعدی خیلی به فضاسازی کمک کرد.
وی یادآور شد: خیلی از شخصیت‌های این پویانمایی از روی عروسک واقعی ساخته نشدند اما هیچ چیز مشخص نیست و این کار کاملاً حرفه‌ای انجام شده است. این یک استفاده صحیح از پویانمایی سه‌بعدی برای کمک به کارمان است.
سحرخیز در پایان گفت: آموزش در بخش سه‌بعدی خیلی راحت‌تر شده چون منابع قوی در این رابطه وجود دارد و شاید بتوان از آن برای تولید فیلم‌های کوتاه پویانمایی استفاده کنیم.
سعید زارع نیز در این نشست بیان کرد: تعادل استفاده از نرم‌افزار یکی از سخت‌ترین کارها در زمینه تولید پویانمایی است. علت موفقیت بسیاری از پویانمایی‌های خارجی استفاده به‌جا از نرم‌افزار است. شاید نرم‌افزار کمک کند که انرژی خلاقه افراد از بین نرود.
این کارگردان یادآور شد: امیدوارم موانع جدی برای کار انیماتورها برداشته شود. به دوستان هنری توصیه می‌کنم کارهایشان را به گونه‌ای تولید کنند که قابل رقابت باشد. ما دورانی در سینما داشتیم که از نگاتیو به سمت دیجیتال آمدیم و به راحتی پذیرفته شد، چون هزینه‌ها و زمان را کم کرد و در تکنیک سه‌بعدی نیز همین مسأله اتفاق خواهد افتاد.
گفتنی است نهمین جشنواره بین‌المللی پویانمایی تهران روز 21 اسفند در مرکز آفرینش‌های فرهنگی‌هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان به کار خود پایان می‌دهد.