به گزارش روابط عمومی اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان تهران، بیست و دومین جشنواره قصه‌گویی در استان تهران در سه بخش صحنه‌ای از هفتم تا نهم مهرماه ۱۳۹۸ در حالی برگزار شد که نوجوانان قصه‌گو حضوری چشمگیر در بخش صحنه‌ای این جشنواره‌ی استانی دارند.
بر اساس این گزارش محمدرضا برومند ۱۹ ساله عضو باسابقه‌ی مرکز شماره ۱۰ کانون تهران که با قصه«طوطی و بقال» در این دوره از جشنواره شرکت کرده است گفت: قصه‌گویی هنری است که می‌تواند ترفندهای خوبی در ارتباط با چگونگی برقراری رابطه با دیگران را به همگان آموزش دهد. آموزش این ترفندها به عموم مخاطبان می‌تواند تسهیل‌کننده ارتباطات اجتماعی و انسانی ما باشد.
این نوجوان قصه‌گو که پیش‌تر در جشنواره‌های بین‌المللی قصه‌گویی کانون حضورداشته است در زمینهٔ قیاس قصه‌گویان ایرانی و غیر ایرانی خاطرنشان کرد: البته قصه‌گویی هنری است که هنرمندان آن تا حدود زیادی نزدیک به هم رفتار می‌کنند اما به نظر من آنچه هنرمندان قصه گوی ایرانی را از غیر ایرانی مجزا می‌کند، توجه چشمگیر قصه‌گویان ما به آداب‌ورسوم ملی و قصه‌های اقوام ایرانی است. برای همین است که می‌بینیم اغلب قصه‌گویان ما برای قصه‌گویی گرایش به استفاده از ادبیات کلاسیک دارند. درحالی‌که در دنیای معاصر هم فضاها و قصه‌های زیادی وجود دارد که می‌تواند دستمایه قصه‌های قصه‌گویان حرفه‌ای قرار گیرد.
به نظر محمدرضا که سال‌ها پای قصه‌های مربیان کانون نشسته است، شنیدن قصه می‌تواند یکی از تفریحات خانواده‌ها به همراه فرزندانشان باشد که باعث علاقمندکردن کودکان به مطالعه هم می‌شود.سید محمد محسن موسوی نیز از دیگر قصه‌گویان نوجوان این جشنواره است که با قصه«رستم و سهراب» در بیست و دومین دوره جشنواره قصه‌گویی کانون تهران شرکت کرده است. او که هم‌اکنون ۲۰ سال دارد و حدود پانزده سال عضویت در مرکز شماره ۱۵ کانون تهران را در کارنامه زندگی خور داراست، معتقد است: همه باید قصه گفتن را در زندگی خود تجربه کنند تا ببینند چه اثر عمیقی در آن‌ها ایجاد می‌کند ضمن اینکه زندگی انسان، نوعی قصه است و همه داستان‌ها و قصه‌ها برگرفته‌شده از زندگی روزمره ما هستند. پس ما از قصه و قصه از ما دور نیست.
این نوجوان قصه‌گو درزمینهٔ وجوه تمایز جشنواره قصه‌گویی ایران با سایه کشورها گفت: به نظر من قصه‌گویان دیگر کشورها در اجرای خود بیشتر از act و حرکات نمایشی و آنچه فضاسازی نامیده می‌شود، استفاده می‌کند و همین موضوع باعث می‌شود، مخاطب به‌خوبی با آنان ارتباط برقرار کند. این موضوعی است که در قصه‌گویان ایرانی کمتر دیده می‌شود. اغلب قصه‌گویان ما، بدون حرکت‌های نمایشی و به‌صورت کلاسیک قصه‌گویی می‌کنند که به نظر من باید هنرمندان قصه‌گو مخاطبانشان را وادار به واکنش گری کنند تا بتوانند بیشترین تأثیر در مخاطب خود داشته باشند.
وی افزود: به‌هرحال من به‌شخصه فکر می‌کنم کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با برپایی جشنواره قصه‌گویی درزمینهٔ شناخت کودکان و نوجوانان علاقه‌مند به این رشته به‌خوبی عمل کرده است. کیفیت بالای آثار راه‌یافته به این دوره جشنواره خودم معید این ادعا است.
فاطمه شفیعی قصه‌گویی ۱۶ ساله و عضو مرکز شماره ۱۵ کانون تهران، جشنواره قصه‌گویی را برای کسانی که علاقه‌ای به خواندن کتاب و وقت گذراندن با آن را ندارند بسیار اثرگذار دانست.
وی با اشاره به علاقه‌مندی خود به خوانش و قصه‌گویی داستان‌های شاهنامه گفت: «شاهنامه» گنجینه عظیم فارسی که برخلاف آثار دیگر بزرگان شعر و ادب فارسی همچون سعدی و مولانا تماماً از کلمات فارسی بهره گرفته است و می‌تواند دستمایه خوبی برای قصه‌گویی نوجوان ایرانی تلقی شود. به‌ویژه که هنر قصه‌گویی نیازمند بیان و حرکات خاصی است.
فاطمه شفیعی تصریح کرد: جشنواره قصه‌گویی فرصتی است برای بهتر دیده شدن و بهتر دیدن ادبیات بومی و ملی خودمان اما، من فکر می‌کنم ای‌کاش می‌شد در جشنواره قصه‌گویی بخش مجزایی برای نقالی قائل شد و داورانی مسلط به هنر نقالی به داوری این بخش از جشنواره می‌پرداختند. چراکه نقالی تا حدود زیادی با شاهنامه‌خوانی ارتباط دارد اما شاید این هنر ارتباط تنگاتنگی با قصه‌گویان دیگری نداشته باشد.
سورناز رشوند قصه‌گویی ۱۵ ساله‌ای که حدود پنج سال است به عضویت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان درآمده است نیز با حضور در دور بیست و دوم جشنواره قصه‌گویی گفت: قصه‌گویی همیشه من را به یاد پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها می‌اندازد. قصه‌گویی خلاصه از یک ماجرا با لحن و گویشی متفاوت اما جذاب است/ من قصه‌گویی را از مربی‌ام در کانون یاد گرفتم و بعد تلاش کردم تا شبیه او قصه‌های دوست‌داشتنی برای بچه‌ها بگویم و حالا از آنچه به دست آورده‌ام، بسیار راضی هستم. مضاف بر اینکه قصه‌گویی برای من پلی بود به سوی خواندن کتاب و دوست دارم همسالانم نیز مثل من ارتباط با قصه‌گویی و کتاب خواندن را تجربه کنند.
حنانه جوادی قصه‌گویی ۱۶ ساله‌ای که ده سال است در مرکز فرهنگی و هنری شماره ۹ تهران فعالیت دارد، ضمن آنکه پیشنهاد کرد همه‌ی نوجوانان حضور در این عرصه را تجربه کنند گفت: هر نوجوانی علاقه‌مند است تا دیده شود و بتواند بخشی از نیازهای خود را با اجرای صحنه‌ای تأمین کند و قصه‌گویی عملاً این فرصت را برای نوجوانان فراهم می‌کند. مضاف بر اینکه قصه‌گویی سبب می‌شود تا انرژی روزافزون نوجوانان، بتواند به‌گونه‌ای شایسته راهی برای تخلیه شدن پیدا کند.
این نوجوان هنرمند تصریح کرد: ای‌کاش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ضمن برگزاری جشنواره‌های قصه‌گویی، کلاس‌های آموزشی را نیز برای شرکت‌کنندگان علاقه‌مند به این رشته هنری برپا می‌کرد تا هنرمندان آن بتوانند با حضور در این کلاس‌ها، اشکالاتشان را پیدا کنند و سطح اجرای خود را بالا و بالاتر ببرند ولی، در حال حاضر به علت نداشتن دوره آموزشی برای نوجوانان، این گروه از قصه‌گویان پیوسته مشکلات خود را از سطحی به سطح دیگر منتقل می‌کنند. درحالی‌که «آموزش»، حضور آگاهانه هنرمندان را در صحنه تقویت می‌کند.
این هنرمند قصه‌گویی خاطرنشان کرد: من اجرای صحنه‌ای قصه‌گویی را از مادرم آموخته‌ام. او که یک دوره به‌عنوان نفر اول جشنواره بین‌المللی شناخته‌شده؛در خانه پیوسته تمرین می‌کرد و من اجراهای او را همیشه به‌عنوان تجربه‌ای منحصربه‌فرد شاهد بودم اما چند درصد بچه‌ها مربی خوبی مثل مادر من دارند؟ ای‌کاش می‌شد با بهره‌گیری از اساتید و هنرمندان این رشته اشکالات قصه‌گویان پیش از اجرا برطرف شود تا حضوری قدرتمند را درصحنه شاهد باشیم.چون بعضی از اشکالات در حد یک کنترل فراز و فرود صدا جزئی و قابل‌رفع است.
مرحله استانی بیست و دومین بین‌المللی قصه‌گویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با حضور ۷۰ قصه گوی برتر استان تهران از میان ۵۳۰ مربی این استان در سه روز متمادی از صبح تا بعدازظهر در سالن غدیر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در خیابان حجاب برپاست.