۱. کمی از مرکزتان برایمان بگویید؟
شهر من کنگاور آسمانی آبی به وسعت دل‌های پاک کودکان و نوجوانانی دارد که عاشقانه پای در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان می‌گذارند و با مهری بی‌بدیل در آغوش گرم آن جای می‌گیرند. سپس درست زیستن را همراه با لبخند در کنار مربیانی کوشا و فعال تجربه می‌کنند، تا بودن در کنار هم را بیاموزند و کم‌کم بزرگ شوند و بلندای شکوه شهرشان را همیشه جاودان سازند.
مرکز کنگاور با قدمتی ۴۰ ساله قدوم ۵۲۵ عضو را بر نقش وجود خود گرامی می‌دارد. مرکزی که قفسه‌های کتابش با داشتن ۹۰۰۰ جلد کتاب آن‌ها را از دل و جان تشویق و ترغیب به مطالعه می‌کند و همواره با شرکت در کلاس‌های متنوع فرهنگی، هنری، علمی، دینی و ادبی آماده برای ورود به دنیایی می‌سازد که پایه‌های پیشرفت آن را کودکان و نوجوانان بنا می‌کنند.
۲. همکاران مرکز کانون را معرفی بفرمایید؟
در مرکز کنگاور بنده (سهیلا ایوبی) به عنوان مربی‌مسئول با سابقه ۳۰ سال خدمت عاشقانه، پروین خالوندی مربی توانمند فرهنگی بسیار صبور و دلسوز با سابقه ۲۶ سال، خانم مریم خزایی مربی هنری آرام و دلسوز با ۲۳ سال و جناب آقای علی خزایی همکار پرتلاش و مهربان خدمات در خدمت کودکان و نوجوانان شهرستان کنگاور هستیم.
۳. مرکز شما در چه فعالیت‌هایی شاخص بوده و مورد توجه قرار گرفته است؟
فعالیت سردارشناسی در قالب فعالیت تحقیقی، کنفرانس، نشریه‌دیواری، خوشنویسی، نقاشی، ادبی و کاردستی و همراه با برگزاری نمایشگاهی از آثار اعضاء در هفته دفاع مقدس با حضور فرماندار، امام جمعه، فرماندهی سپاه و دیگر مسئولین شهرستان از فعالیت‌های شاخص این مرکز در سال جاری بوده است...
۴. چه تجربه‌های موفقی در مرکز خودتان داشته‌اید و در این حوزه چه راهکاری برای استفاده مراکز دیگر پیشنهاد می‌کنید؟
بازتاب فعالیت‌های کانون در سطح شهرستان و مدارس و فضای مجازی، همراهی با دیگر مسئولین در روستاها و مناطق کم‌برخودار و اجرای برنامه‌های فرهنگی، برگزاری جشن‌های اختتامیه کلاس‌ها در پایان هر تابستان، حضور مسئولین و آشنایی با فعالیت‌ها در راستای جذب اعتبار، جذب عضو و نگهداری اعضاء در مرکز و نگاه مثبت مسئولین به کانون به عنوان پای ثابت و موثر فعالیت‌ها در سطح شهرستان از جمله تجربه‌های موفق کانون مرکز کنگاور در این شهرستان است...
۵. از نظر شما چه مشکلات و موانعی سر راه قرار دارند؟
نداشتن حصار و امنیت لازم برای مرکز با توجه به قرارگیری مرکز کانون در پارک و اختصاص ندادن بودجه هر مرکز به خود مرکز از موانع سر راه است. زیرا مسئولین مرکز با توجه به منطقه‌ای که در آن قرار دارند نیازهای مرکز خود را بهتر می‌دانند و به نوعی همه مراکز می‌توانند با توجه به اعتبار جذب شده مشکلات مرکز را رفع کنند.
