روز شنبه ۲۹ اردیبهشت ماه، مثل همیشه کارشناسان روابط عمومی کانون استان تهران برای بازدید و تهیه گزارش از مراکز آماده عزیمت بودند. راننده اسنپ به جای اینکه جلوی درب ورودی کانون منتظر بایستد، کمی جلوتر و روبروی سازمان آب توقف کرده و تقریبا پانزده دقیقه معطل شده بود. تماس تلفنی گرفت و گفت: «حق معطلی را باید جداگانه پرداخت کنید.»

به محض اینکه در پراید مشکی رنگش نشستیم با دلخوری گفت : «من یک ربع اینجا منتظر بودم.» چشمش که به دوربین روابط عمومی افتاد، پرسید: «شما خبرنگارید؟»

بعد از اینکه متوجه شد کارمند کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هستیم، گل از گلش شکفت و با لبخند گفت: «من هم در کودکی عضو کانون بودم. خاطرات شیرینی از کانون و کلاس هایش دارم.»

بعد از کمی گفتگو متوجه شدیم که مهدی مصوری، حسابدار بازنشسته سازمان تامین اجتماعی در دهه پنجاه خورشیدی به همراه برادرش عضو مرکز فرهنگی هنری شماره ۱۴ کانون بوده است. به دلیل کسالتی که داشت خاطرات چندانی در ذهن نداشت اما خوب یادش بود که وقتی درسال ۱۳۵۲ به عضویت کانون درآمد با مربیان و آموزش هایی مواجه شد که مشابهش را در هیچ جایی ندیده و نشنیده بود.

این دیدار و گفتگوی اتفاقی و تجدید خاطرات کانون، حال و هوای مصوری را دگرگون کرد بطوریکه هنگام خداحافظی هزینه معطلی اش را نگرفت و فقط یک جمله گفت : «کانون به گردن من حق دارد.»