به گزارش روابط‌عمومی اداره‌کل کانون استان سمنان، مژگان سیدمفید مربی هنری مجتمع و مرکز فرهنگی‌هنری شماره یک کانون سمنان و نماینده انجمن عکاسان نوجوان استان از برگزاری بیست‌وهشتمین جلسه‌ی مجازی این انجمن در عصر چهارشنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۲ با دعوت از معصومه آقایی کارشناس ارشد عکاسی و مترجم کتاب، خبر داد و گفت: اعضا و مربیان در این نشست با تاریخچه عکاسی در ایران آشنا شدند.
مهمان انجمن عکاسان کانون سمنان در ابتدای سخنانش اظهار داشت: عکاسی در حدود سه‌سال پس از ابداع آن به دربار محمدشاه قاجار راه یافت و اولین عکس در ایران به روش داگروتیپ توسط نیکولای پاولوف در سال ۱۲۲۱ خورشیدی مطابق با ۱۸۴۲ میلادی در کاخ سلطنتی تهران از شاه و درباریان گرفته شده که از بین رفته است.
وی در ادامه افزود: ملک‌قاسم‌میرزا اولین ایرانی بوده که به روش داگروتیپ عکاسی کرده و در حال حاضر این عکس موجود است و نخستین عکاسخانه‌ی عمومی در سال ۱۸۶۸ میلادی نیز توسط عباس‌علی‌بیگ در ایران تأسیس شد و آقارضا عکاس‌باشی هم نخستین عکاس حرفه‌ای در دوره‌ی قاجار بود.
آقایی در بخش دیگری از سخنانش گفت: لقب عکاس‌باشی را خودِ ناصرالدین‌شاه ابداع کرده بود، آقارضا معمولاً همیشه همراه ناصرالدین‌شاه بود و از مراسم مختلف مانند شکار و... عکس می‌گرفت؛ البته عکس‌های او از مردم عادی هم موجود است.
مهمان انجمن عکاسان کانون سمنان یادآور شد: در آن‌زمان تعدادی عکاس خارجی نیز در ایران عکاسی می‌کردند ازجمله ارنست هولتسر و آنتوان سوریوگین که او در خیابان علاءالدوله(فردوسی فعلی) عکاسخانه داشت و با نگاتیو شیشه‌ای کار می‌کرد و ۷۰۰۰ نگاتیو شیشه داشت؛ ولی چون مشروطه‌خواه بود به دستور محمدشاه عکاسخانه او به توپ بسته می‌شود و نگاتیوها از بین می‌رود.
وی خاطرنشان کرد: ناصرالدین‌شاه از عکاس ایتالیایی به نام لوئیجی‌پشه خواست که از برخی اماکن مهم ایران مثل تخت جمشید و حرم مطهر امام‌رضا(ع) عکس تهیه کند و بعد از مدتی هم عکاسی از زندانیان برای مستندسازی و عبرت‌آموزی، باب شد؛ اما کارکرد سیاسی و اجتماعی عکاسی در زمان مظفرالدین‌شاه و مشروطه بیش‌تر شد و عکاس‌ها در واقع سندی بودند که افشاگری می‌کردند.
آقایی در پایان تصریح کرد: عکس در واقع تنها رسانه‌ی تصویری آن‌زمان بود و به‌واسطه‌ی عکس‌ها مردم توانستند رهبران جنبش را بشناسند، هم‌چنین از بسط‌نشینی‌های مردم نیز عکس‌های زیادی، تهیه و در زمان مطفرالدین‌شاه، فیلم‌برداری و سینما وارد ایران شد و در دوران انقلاب، عکاسی کارکرد اجتماعی پیدا کرد و این مسئله تا دوران جنگ ادامه یافت و در دوران حاضر نیز عکاسی مستند، اجتماعی و خبری بسیار مهم هستند؛ اما با وجود امکان دستکاری عکس‌ها خیلی هم نمی‌شود عکس را به‌عنوان یک سند دانست.