جشنواره قصه‌گویی زمینه‌ساز هم‌افزایی مهارتی خارجی‌ها و داخلی‌ها

قصه‌گوی فارسانی جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی معتقد است آشنایی با فرهنگ‌ها و قهرمانان داستانی دیگر کشورها افق تازه‌تری را به‌روی دنیای قصه‌گویی ترسیم می‌کند.

به گزارش اداره‌کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، شعله ایل‌بیگی مربی مرکز فرهنگی‌هنری شهرستان فارسان استان چهارمحال و بختیاری با بیان این مطلب گفت: حضور قصه‌گویان خارجی در جشنواره موجب رشد و تقویت مهارت‌های دیگر قصه‌گویان خواهد شد.
وی افزود: با توجه به این‌که بیشتر قصه‌گویان خارجی به شکل حرفه‌ای معلم قصه‌گویی هستند و این هنر را به‌عنوان یک شغل انتخاب کرده‌اند، گرچه قصه‌گویی آن‌ها ممکن است در شیوه‌های اجرایی و استفاده از حرکات نمایشی جالب و جذاب تفاوت‌هایی با قصه‌گویان ایرانی داشته باشند اما به هر حال فرصت مناسبی برای تبادل تجربه‌ها‌ست.
وی در ادامه با اشاره به برخی مشترکات فرهنگی گفت: قصه یکی از کهن‌ترین ابزارهای انتقال ارزش‌های فرهنگی تمام ملت‌هاست و شناخت وجوه اشتراک فرهنگی و تاریخی موجب ایجاد هم‌دلی بیشتر میان اقوام مختلف می‌شود.
ایل‌بیگی آشنایی با فرهنگ و قهرمان‌های داستان‌های دیگر ملل را زمینه‌ای برای بازشدن افق‌های تازه‌تری به رو دنیای قصه‌گویی دانست و یادآور شد: حضور قصه‌گویان خارجی سبب رشد و تقویت مهارت‌های مربیان قصه‌گو خواهد شد.
وی اهمیت دادن به گویش‌ها و قصه‌های بومی محلی را از نکات خوب این دوره از جشنواره عنوان کرد و گفت: این گرایش بی گمان باعث تقویت اعتماد به نفس و ایجاد انگیزه‌ی بیشتر برای جست‌وجو در فرهنگ عامه و جمع‌آوری قصه‌هایی می‌شود که نسل به نسل و سینه به سینه به ما رسیده‌اند.
مربی استان چهارمحال و بختیاری برپایی کارگاه‌های تخصصی قصه‌گویی و حضور در فضاهای فرهنگی جهت اجرای قصه‌گویی را نیز از دیگر نقاط قوت این دوره دانست و افزود: این حرکت به ترویج قصه‌گویی در جامعه کمک می‌کند.
وی هم‌چنین خاطرنشان کرد ادبیات اقلیمی و فولکلور هر منطقه آیینه‌ای است که آداب و رسوم و باورهای آن مردم را بازتاب می‌دهد و امروزه با فاصله گرفتن کودکان و نوجوانان از فرهنگ‌های بومی‌محلی و کم‌رنگ شدن خرده فرهنگ‌ها و گویش‌‌ها، قصه‌های محلی جذاب می‌تواند این گسستگی را کمتر کند.
ایل‌بیگی آشنایی با قصه‌های شفاهی و مکتوب را موجب گرایش بیشتر افراد به موضوع دانست و اظهار داشت: از آن‌جایی که بخش عمده‌ای از قصه‌‌های ما در آثار کهن آمده‌ است قصه‌گو برای گسترش توانایی خود ناگزیز به متون کهن روی می‌آورد که زلال‌ترین و سرشارترین آبشخور قصه‌گویی است اما به خاطر این‌که زبان در طول زمان دچار تغییر و تحول شده لازم است این متون به زبان و با نثری متناسب با گروه سنی مخاطب امروزی بازنویسی شود.