به گزارش اداره‌کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، اسدالله شکرانه در این باره گفت: قصه‌گویی نیاز به یک مرحله پیشاشناختی دارد چرا که قصه‌گویی یک سنت زبانی مانند دیگر سنت‌هایی است که انسان‌ها از گذشته‌های دور بنا نهاده‌اند و امروز به ما رسیده و در رویارویی با دنیای جدید درگیر تجدد شده است.
شکرانه با بیان این‌که قصه‌گویی یک سیر و سهم تاریخی و دانشی دارد افزود: انسان‌ها برای این‌که بتوانند بار تاریخی و علمی گذشتگان را بهتر به نسل آینده منتقل کنند باید آن‌چه را از جهان هستی فهم و درک کرده‌اند بازگو کنند.
وی ادامه داد در گذشته‌های دور از قصه‌ها به عنوان ابزاری برای اطلاع‌رسانی تاریخی به کار می‌رفته و افراد از این طریق با بسیاری از ابعاد تاریخی و دوران اساطیری آشنا می‌شدند.
پیشکسوت کانون هم‌چنین یادآور شد: قصه‌ ظرف بی‌پایانی است که لازم است آن را بیشتر بشناسیم و برای آن احترام ویژه‌ای قایل شویم، چرا که اگر کتاب‌ها و منابع مقدس، فلسفی، عرفانی، دینی و... را ورق بزنیم می‌بینیم که قصه‌ها سهم بزرگی در شناخت انسان‌ها از جهان دارد و با استفاده از این هنر می‌توانیم به فلسفه، عرفان و دین نزدیک‌تر شویم.
دبیر مجموعه سیمرغ افسانه‌های مردم ایران خاطر نشان کرد: قصه‌ها در مردم‌شناسی و انسان‌شناسی نیز سهم به‌سزایی دارد و از این طریق می‌توان زندگی‌ در دوره‌های مختلف را تجربه کرد.
وی اضافه کرد: در عصر جدید با عبور از دوران شفاهی و مکتوب اولیه می‌بینیم که قصه‌ها وارد حوزه‌ی آموزش و تربیت می‌شود و مهم‌تر از آن وارد عرصه‌ی ارتباط‌های مفهومی شده و به بُعد رابطه‌های عاطفی، احساسی، معرفتی و تربیتی خانواده و فرزندان راه پیدا کرده است.
شکرانه ادامه داد: اما نکته بسیار مهمی که باید مورد توجه قرار گیرد این است که بعد از این سیر مراحل کلی، قصه‌ها امروزه وارد دنیای جدیدی ‌شده و قصه‌های تازه با مفاهیم امروزی برای انسان‌ها ساخته شده است و قصه‌گویانی که از قصه به عنوان وسیله ارتباطی استفاده می کنند لازم است به این نکته مهم توجه داشته باشند.
مسوول دبیرخانه دایمی بنیاد آذریزدی افزود: گاهی ممکن است قصه‌هایی که برای روایت انتخاب می‌شود نقلی از گذشته در حوزه‌های مختلف تاریخی، هیجانی، عاطفی، حوادث و یا نقل شخصیت‌های اسطوره‌ای باشد اما زمانی که قصه وارد دنیای جدید می‌شود متوجه می‌شویم که مفاهیم به‌وسیله ابزارهای جدید به گونه‌ی خاصی بیان می‌شود.
مدیر اسبق کانون استان یزد ادامه داد: قصه‌ها در سینما، تئاتر، نمایش، تلویزیون و داستان‌های رادیویی همه به شیوه‌ی خاص خود روایت می‌شوند اما آیا قصه‌گو هم می‌تواند به همین شیوه قصه را روایت کند؟ آیا بچه‌ها و خانواده‌های امروزی همان بچه‌ها و خانواده‌های دیروزی‌اند؟ پرسش اصلی اینجا شکل می‌گیرد که برای نسل امروز چه قصه‌هایی انتخاب و به چه شیوه‌ای باید روایت شود.
وی یادآور شد: گونه‌ی سنتی قصه‌گویی سخن گفتن همراه با زبان بدن و نمایش است اما در شیوه‌ی نو قصه‌گویی باید علاوه بر استفاده از این گونه‌ها لازم است راوی قدرت تصویرسازی داشته باشد و با استفاده از حرکت بدن، لحن صدا و ابزارها بتواند مفاهیم مورد نظر خود را ساده‌تر بیان کند.
نویسنده و پیشکسوت کانون اضافه کرد برای این که قصه‌گو بتواند با بچه‌های امروزی ارتباط بهتری برقرار کند لازم است از علم و سواد بیشتری در این حوزه برخوردار باشد و با دانش تصویر شناسی و ایجاد تصویرهای ذهنی و نیز استفاده صحیح از ابزارها برای بیان مفاهیم آشنایی داشته باشد تا بتواند پیام خود را منتقل کند.
وی هم‌چنین افزود قصه‌گو باید توانایی داشته باشد که به شیوه‌های ذهنی، چشمی، کلامی و حتی گاهی با سکوت خود با مخاطب ارتباط برقرار کند چرا که گاهی ارتباط‌های ذهنی و سکوت، منجر به رابطه‌صمیمی‌تری می‌شود و قصه‌گو راحت‌تر مفهوم را بیان می‌کند.
وی در پایان خاطر نشان کرد به اعتقاد من قصه‌گوی امروزی باید علاوه بر سنتی بودن با دنیای جدید و ابعاد جامعه‌شناسی، مفهوم‌شناسی و اسطوره‌شناسی نیز آشنایی داشته باشد.
هجدهمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی از 27 تا 30 بهمن 1394 در مرکز آفرینش‌های فرهنگی‌هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تهران برگزار می‌شود.